Dobrze znam to uczucie, gdy dostajesz nową, atrakcyjną pracę na menedżerskim stanowisku. Albo, gdy poprzez awans firma, w której pracujesz docenia Twoje dotychczasowe osiągnięcia.

Dostałeś awans – zostajesz szefem, menedżerem, liderem (różnie to ludzie nazywają 😉 ). Jedno jest pewne, od tego momentu wyniki twojej pracy w znacznie większym stopniu będą zależały od pracy innych ludzi.

Może to być doskonała okazja do dalszych sukcesów, masy satysfakcji i ciągłego rozwoju. Może to być także przyczynek ciągłej frustracji, porażek i konstatacji „po co mi to było…”.

Kasa, mamona, pieniądze, pieniążki… O tym, że wzbudzają namiętności nie muszę nikogo przekonywać. Pragną ich wszyscy i tylko nieliczni deklarują, że mają ich wystarczającą ilość i nie potrzebują więcej. A o tym, że ludzie naprawdę ślinią się do pieniędzy, dowiedziałam się czytając o eksperymentach Dawida Gala – i już wiem, że nie jest to jedynie nieelegancka przenośnia. Na samą myśl o pieniądzach zaczynają dziać się z nami baaardzo różne rzeczy. No i ma to, rzecz jasna, wpływ na nasze zachowania w organizacji…

Wielu z nas ich zwyczajnie nie lubi, ale w nich uczestniczy. Oceniamy świąteczne spotkania firmowe jako sztuczne i nieszczere. Nie mówimy tego wprost. Działa nasz konformizm i rzadko wyłamujemy się z tej firmowej tradycji. Czy istnieją zatem jakieś sposoby na uratowanie reputacji firmowych wigilii?

Rynek pracownika jest faktem. Wskazują na to twarde dane o bezrobociu. Zmienia się „układ sił”, a to oznacza, że pracodawcy muszą zmienić swój sposób myślenia o relacji z pracownikami, wymyślić system od nowa. Nie wszyscy dadzą radę.

To, że rynek pracy wygląda tak, jak nie wyglądał nigdy, powoli dociera nawet do największych niedowiarków.To, że w dużych miastach zjawisko zwane bezrobociem nie istnieje – łatwo ocenić, czytając najświeższe dane statystyczne.To, że zrekrutowanie odpowiednich ludzi stało się dla hrowców zadaniem tyleż nadrzędnym, co niewykonalnym – wiedzą ci, którym przyszło się tym zajmować.

Mnóstwo się pisze o delegowaniu w zarządzaniu i zupełnie niewiele o zjawisku zupełnie odwrotnym, a powszechnym – o odbieraniu przez szefów ludziom odpowiedzialności. Tymczasem, gdy szef narzeka na swoich podwładnych, generalizuje oceny, w których stwierdza, że jego ludzie są niesamodzielni i nieodpowiedzialni, wiem, że to z nim coś jest nie tak.