Miałam dziś spotkanie z jednym z klientów, z którym rozmawialiśmy o tym, jak pisać oferty do klientów. To znaczy, ja miałam mówić co on powinien poprawić w swojej korespondencji z klientami. Analizowaliśmy konkretny przykład.

Na początku zapytałam swojego rozmówcę, co chciał osiągnąć wysyłając tę korespondencję? Usłyszałam, że zależało mu na przedstawieniu oferty.

Mój krótki przegląd menedżerskich złudzeń chciałabym zakończyć opisem tego, z którym spotykam się, z racji wykonywanego zawodu, chyba najczęściej. Pracując jako konsultant m.in. pomagam moim klientom wprowadzać metody, które mają służyć usprawnieniu zarządzania.

Jako, że wielu z nas zarządzając organizacją doświadcza poczucia niewystarczającej kontroli, a czasami wręcz ma wrażenie zmagania się w centrum chaosu, wizja „poukładania firmy” jawi się jako wyjątkowo atrakcyjna.

Nadszedł czas robienia planów i wyznaczania celów. Czas, gdy wielu z nas w nastroju „Co? Ja nie dam rady?” podejmuje nowe wyzwania, planuje wprowadzanie zmian i ulepszeń. Generalnie, liczymy na to, że kolejny rok będzie lepszy, a przynajmniej my w kolejnym roku będziemy lepsi. O ile ze snuciem marzeń raczej nie mamy problemów, to z ich realizacją bywa że tak. Ulegamy wielu destrukcyjnym złudzeniom. I  nie dotyczy to tylko zwykłych śmiertelników. Menedżerów też.

Kontrola pracy jest jedną z zasadniczych funkcji zarządzania. Zdaje się, że ze względu na emocje, z którymi wiąże się jej realizacja, narosło wokół wiele mitów. Jednym z nich jest przekonanie, że kontrolować potrafi każdy i że kontrola to proces nie wymagający specjalnych zabiegów metodycznych. Także, że kontrola to narzędzie represji i poddaje się jej jedynie tych pracowników, którzy źle wywiązują się ze swoich zadań

Spotkania wewnętrzne w firmach to zjawisko warte książki. Na obserwacjach i wnioskach można by się doktoryzować. Kto nie spędza na spotkaniach wielu godzin w tygodniu z poczuciem zmarnowanego czasu? Nieliczni.

I w gruncie rzeczy sami jesteśmy sobie winni. Nie ustalamy reguł, nie przestrzegamy dobrych praktyk. Choć, gdy pytam o nie w firmach, wszyscy je znają…

Gadamy bez opamiętania, a szczególnie na tematy, które właśnie w tym momencie poruszą nas emocjonalnie, angażujemy się w obronę naszych terytoriów, udowadnianie kto ma rację, szukamy winnych, a czas płynie…

Potrzeba bezpieczeństwa to jedna z ważniejszych ludzkich potrzeb. Są menedżerowie, którzy „zarządzając” lękiem swoich pracowników, uzyskują ich podporządkowanie i posłuszeństwo. Jednak ci, którzy mają choć odrobinę wiedzy i rozsądku, rozumieją, że w długiej perspektywie otrzymują w zamian jedynie bierność, brak inicjatywy, tłumioną agresję i szereg innych patologicznych zachowań.Kiedy pytam szefów jak zabezpieczyć potrzebę bezpieczeństwa pracowników, wielokrotnie słyszę, że temat załatwia umowa o pracę. A dokładnie, ta na czas nieokreślony. Nie załatwia.