Dobrze znam to uczucie, gdy dostajesz nową, atrakcyjną pracę na menedżerskim stanowisku. Albo, gdy poprzez awans firma, w której pracujesz docenia Twoje dotychczasowe osiągnięcia.

Dostałeś awans – zostajesz szefem, menedżerem, liderem (różnie to ludzie nazywają 😉 ). Jedno jest pewne, od tego momentu wyniki twojej pracy w znacznie większym stopniu będą zależały od pracy innych ludzi.

Może to być doskonała okazja do dalszych sukcesów, masy satysfakcji i ciągłego rozwoju. Może to być także przyczynek ciągłej frustracji, porażek i konstatacji „po co mi to było…”.

Czym się zajmujesz? – pytam spotkanego na konferencji właściciela firmy. Prowadzę firmę – pada odpowiedź. Świetnie. A dokąd? – pytam. Mój rozmówca wygląda na zakłopotanego. Do sukcesu – odpowiada z ulgą. Czuje, że wybrnął. Na szczęście ponownie pojawia się nasz wspólny znajomy. Zmiana tematu pozwala nam uniknąć trudnej rozmowy o motywach przedsiębiorczości rodzimych biznesmenów.

Turkusowe organizacje jako nowy paradygmat przywództwa i kultury przedsiębiorstwa – idea, która zdobywa coraz większe zainteresowanie. Ja także w swej pracy coraz częściej spotykam przedsiębiorców, którzy chcieliby, jak mówią, stać się turkusowi. O zgrozo! To zaczyna być modne. Mody nie lubię, a w zarządzaniu szczególnie, bo kojarzy mi się z bezmyślnym podążaniem za trendem. Co nie raz powoduje, że zamiast korzystać z dobrodziejstw metody czy narzędzia, organizacja staje się jej niewolnikiem, żądając, aby ludzie zostali wyznawcami. I tak zatraca się sens.

Zarządzanie to sztuka kreowania i osiągania efektów. Tylko konkretne efekty przybliżają przedsiębiorstwo do realizacji nadrzędnego celu zawartego w jego wizji. Dlatego tak ważne jest to, by wszystko co robimy, jak uczył Steven Covey: „Zaczynać z wizją końca”.

Ileż to nieporozumień i zmarnowanego czasu można by uniknąć, gdyby ludzie w organizacji ustalali między sobą lub choć przed samym sobą, wizję tego co chcą wypracować. Gdyby umawiali się co ma być efektem ich pracy.

Zwykłam odróżniać kapitalistów od przedsiębiorców. Tak na własny użytek. Ci pierwsi prowadzą biznesy dla pieniędzy. Wyłącznie. Przedsiębiorcy, z kolei, rozumieją, że pieniądze są jedynie narzędziem. Gdy pytam różne audytoria o cel istnienia przedsiębiorstwa, niemal w stu procentach odpowiedzi słyszę, że zysk. Lepiej, maksymalizacja zysku. I choć w założeniu teoretycznym owa maksymalizacja zysku dotyczyć ma przedsiębiorstwa (rozumianego jako osobny byt prawny), to w praktyce idea ta najczęściej realizowana jest poprzez działania mające na celu generowanie jak największych korzyści finansowych dla właścicieli firm lub ścisłego grona zarządzających.