Kontrola pracy jest jedną z zasadniczych funkcji zarządzania. Zdaje się, że ze względu na emocje, z którymi wiąże się jej realizacja, narosło wokół wiele mitów. Jednym z nich jest przekonanie, że kontrolować potrafi każdy i że kontrola to proces nie wymagający specjalnych zabiegów metodycznych. Także, że kontrola to narzędzie represji i poddaje się jej jedynie tych pracowników, którzy źle wywiązują się ze swoich zadań
Jaki powinien być dobry menedżer? Co powinien potrafić? Już na początku uprzedzę; jeśli ktoś spodziewa się listy pt. „12 cech idealnego menedżera” ode mnie jej nie dostanie, bo zwyczajnie jej nie znam.
Niemniej jednak spróbuję przyjrzeć się podstawowym pożądanym kompetencjom menedżera – i może trochę was zainspiruję w procesie doskonalenia. Napiszę o wystarczająco dobrym menedżerze 🙂
Przewaga konkurencyjna to fundament udanego biznesu. Wydawać by się mogło, że to frazes, a jednak obserwując rynek, wiem, że wielu prowadzących biznesy, szczególnie te niewielkie, zdaje się tego nie rozumieć. Tymczasem, firma nie posiadająca przewagi konkurencyjnej znajduje się na przegranej pozycji – nie ma szans na wygranie z konkurentami walki o klienta. Dlatego zaraz po tym, gdy przedsiębiorca określi, co chce oferować na rynku, musi odpowiedzieć sobie na pytanie, dlaczego ktokolwiek miałby chcieć to od niego kupić. Ale od początku.
Jak chwalić pracowników? Jak robić to mądrze – zastanawiają się szefowie, którzy uświadomieni, że to skuteczne narzędzie motywowania, chcą je wykorzystać jak najlepiej.
Pochwała to zabieg komunikacyjny, którego zadaniem jest dostarczyć pracownikowi pozytywną opinię na temat wykonanej przez niego pracy. Stosuje się ją po to, aby wzmocnić u pracownika pożądane zachowania. Tyle teoria.
Jedni mówią, rób to przy każdej możliwej okazji – „łap” pracownika na dobrze wykonanej pracy. Tak samo, a może nawet zdecydowanie częściej niż łapiesz go na błędach.
Inni, z kolei doradzają, aby nie przesadzać, bo pracownik ciągle chwalony, to pracownik roszczeniowy. Albo, jeśli będziesz chwalić zbyt często, twoje pochwały się zdewaluują jako metoda oddziaływania – i stracisz cenne narzędzie.
Byłam kiedyś „człowiekiem–wizytówką”. Nie żałuję, ale cieszę się, że to już za mną. Nie żałuję, bo przez to odebrałam mądrą lekcję i zmuszona do bolesnej refleksji, doszłam do wniosków, dzięki którym dziś jestem tym, kim jestem.
Ale znam takie osoby, które ciągle trwają w tym stanie umysłu, nie mając pojęcia o swojej iluzji. Można tak żyć. Tylko czy warto?
Człowiek-wizytówka to powszechne zjawisko. Dzieje się wtedy, gdy menedżer* buduje swoją pozycję wśród współpracowników, kontrahentów, całym otoczeniu, głównie na atrybutach stanowiska, które zajmuje.
W dobie walki o pracowników, gdy firmy „zabijają się” już nie tylko w walce o tych najlepszych, ale nawet tych średnich (w zasadzie o każdego, kto rokuje), zaczęto rozumieć, że utrzymanie tych ludzi, którzy już w firmie są, jest jednym z najważniejszych zadań.
Sposobem na odwiedzenie pracowników od pomysłu poszukiwania lepszej pracy jest projektowanie im ścieżki awansu wewnętrznego. Wiadomo bowiem, że dziś nie wystarczy jedynie więcej płacić. Ludzie chcą, poza dobrymi warunkami pracy, możliwości rozwoju. A ten utożsamiają z nowymi kompetencjami, nowymi wyzwaniami i awansem.
Jestem konsultantem biznesu. Promuję nowoczesne zarządzanie. Zdobytą wiedzą i ponad 20 letnim doświadczeniem dzielę się na blogu. Chcesz poprawić swój warsztat, szukasz inspiracji – zapraszam do czytania.
