PRZESTAŃCIE WRESZCIE MOTYWOWAĆ
TYCH BIEDNYCH PRACOWNIKÓW

Spotkania wewnętrzne w firmach to zjawisko warte książki. Na obserwacjach i wnioskach można by się doktoryzować. Kto nie spędza na spotkaniach wielu godzin w tygodniu z poczuciem zmarnowanego czasu? Nieliczni.

I w gruncie rzeczy sami jesteśmy sobie winni. Nie ustalamy reguł, nie przestrzegamy dobrych praktyk. Choć, gdy pytam o nie w firmach, wszyscy je znają…

Gadamy bez opamiętania, a szczególnie na tematy, które właśnie w tym momencie poruszą nas emocjonalnie, angażujemy się w obronę naszych terytoriów, udowadnianie kto ma rację, szukamy winnych, a czas płynie…

Kasa, mamona, pieniądze, pieniążki… O tym, że wzbudzają namiętności nie muszę nikogo przekonywać. Pragną ich wszyscy i tylko nieliczni deklarują, że mają ich wystarczającą ilość i nie potrzebują więcej. A o tym, że ludzie naprawdę ślinią się do pieniędzy, dowiedziałam się czytając o eksperymentach Dawida Gala – i już wiem, że nie jest to jedynie nieelegancka przenośnia. Na samą myśl o pieniądzach zaczynają dziać się z nami baaardzo różne rzeczy. No i ma to, rzecz jasna, wpływ na nasze zachowania w organizacji…

Podobno, ludzie w związkach najczęściej kłócą się o pieniądze… Coś mi się zdaje, że w firmach jest zupełnie podobnie. O budżet firmy toczy się ciągła gra. Gra w pomidora. Pełna nazwa: „My potrzebujemy pieniędzy, a oni nie chcą nam ich dać…”. Gra destrukcyjna, w której nie ma wygranych. Dlaczego nie chcemy jej przerwać…

Wielu z nas ich zwyczajnie nie lubi, ale w nich uczestniczy. Oceniamy świąteczne spotkania firmowe jako sztuczne i nieszczere. Nie mówimy tego wprost. Działa nasz konformizm i rzadko wyłamujemy się z tej firmowej tradycji. Czy istnieją zatem jakieś sposoby na uratowanie reputacji firmowych wigilii?

Rynek pracownika jest faktem. Wskazują na to twarde dane o bezrobociu. Zmienia się “układ sił”, a to oznacza, że pracodawcy muszą zmienić swój sposób myślenia o relacji z pracownikami, wymyślić system od nowa. Nie wszyscy dadzą radę.

To, że rynek pracy wygląda tak, jak nie wyglądał nigdy, powoli dociera nawet do największych niedowiarków.To, że w dużych miastach zjawisko zwane bezrobociem nie istnieje – łatwo ocenić, czytając najświeższe dane statystyczne.To, że zrekrutowanie odpowiednich ludzi stało się dla hrowców zadaniem tyleż nadrzędnym, co niewykonalnym – wiedzą ci, którym przyszło się tym zajmować.